W styczniu wyjawił światu, że został mu "najwyżej" rok życia po zdiagnozowaniu zaawansowanego nowotworu złośliwego trzustki. Niedawno pożegnał się ze światem w filmie dokumentalnym. Dziś piłkarski świat żegna 76-letniego trenera, który ostatnie miesiące spędził na odwiedzaniu miejsc, w których święcił największe sukcesy. W marcu po raz ostatni wszedł w rolę trenera, współprowadząc Liverpool w meczu legend z Ajaxem Amsterdam.
Informację o śmierci w krótkiej informacji prasowej potwierdziła rodzina szkoleniowca, prosząc o uszanowanie prywatności żałobników i niekontaktowanie się w najbliższym czasie. Uruchomiono za to stronę z wspomnieniem Erikssona. Właśnie tam, pod adresem SvenGoranEriksson.com, ma się pojawić księga kondolencyjna.
"Miałem dobre życie. Wszyscy boimy się dnia naszej śmierci, ale życie polega także na akceptacji śmierci. Mam nadzieję, że na koniec ludzie zapamiętają mnie jako dobrego człowieka, nawet jeśli nie wszyscy tak myślą. (…) Chciałbym, abyście zapamiętali mnie jako kogoś, kto starał się być pozytywny i robił wszystko, co w jego mocy. Proszę, nie czujcie się ze mną źle — uśmiechajcie się. Jestem wdzięczny za wszystko, od trenerów i zawodników po fanów. To było fantastyczne. Dbajcie o siebie i żyjcie pełnią życia. Do widzenia" - żegnał się Sven-Goran Eriksson w filmie "Sven", którego premiera miała miejsce w ostatnich dniach.
Urodzony w szwedzkim Sunne Eriksson był piłkarzem w latach 1964-1973, choć sławę zyskał dopiero jako trener. Prowadził 12 klubów, w tym Manchester City, Leicester City, AS Romę, Lazio i – dwukrotnie – Benficę. W tej ostatniej osiągnął najwyższą skuteczność, notując tylko 25 porażek w 222 meczach.
Najbardziej znany był z prowadzenia reprezentacji Anglii. W 2001 roku stał się pierwszym trenerem spoza Wielkiej Brytanii, który objął stery w drużynie Trzech Lwów. Pozostał na stanowisku przez pięć lat, do 2006 roku. Wprowadził Anglię z drugiej dziesiątki do pierwszej piątki rankingu FIFA, dochodząc do ćwierćfinałów podczas mundiali 2002 i 2006, podobnie w trakcie Euro 2004.
Po pierwsze trofeum jako trener Eriksson sięgnął już w 1978 roku, wygrywając Puchar Szwecji. Z tą samą drużyną zdobył następnie Puchar UEFA (1982). Po przenosinach do Benfiki zgarnął trzy mistrzostwa, jeden puchar i jeden superpuchar Portugalii, prowadząc drużynę do finałów Pucharu UEFA (1983) i Ligi Mistrzów (1990). Łącznie pod jego kierownictwem kluby zdobyły 18 trofeów.